Jeżeli pracownik korzysta - wyłącznie w godzinach pracy - z należącej do pracodawcy odzieży, nie jest to nieodpłatne świadczenie. Nie ma więc mowy o jakimkolwiek przychodzie po stronie pracownika.

Taką interpretację wydał naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego Łódź-Górna (nr I-415/86/07). Podatnik, który o nią wystąpił, nie wiedział, czy użytkowanie przez pracowników wyłącznie w godzinach pracy odzieży przydzielonej im czasowo przez pracodawcę stanowi ich przychód.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że zgodnie z zawartą umową na podatnika nałożony jest obowiązek wykonywania przez jego pracowników pracy w jednolitym ubraniu, który będą nosili wyłącznie w miejscu pracy. Będzie ona przydzielana okresowo (zwykle na dwa miesiące) na podstawie protokołu, a po upływie tego czasu pracownik będzie musiał ją zwrócić. Właścicielem odzieży przez cały czas pozostanie pracodawca. On też ma obowiązek zwróconą odzież np. wywieźć na wysypisko czy oddać do sklepów z odzieżą używaną. Nie będą jej jednak mogli ani nabyć, ani używać pracownicy podatnika. Zasady zaś przydziału, korzystania i zwrotu odzieży podatnik określił w regulaminie pracy i częściowo w aneksie do umów o pracę. ##

Według podatnika wydanie do czasowego używania odzieży pracownikom nie jest nieodpłatnym świadczeniem i nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (PIT). Podobnego zdania był też organ I instancji. W uzasadnieniu podkreślił, że skoro właścicielem odzieży pozostaje pracodawca, a pracownik używa jej wyłącznie w godzinach pracy (nie może więc korzystać z niej w sposób swobodny, czyli poza pracą), to trudno mówić o czerpaniu przez pracownika z tego tytułu jakichkolwiek korzyści. Korzyści odnosi jedynie pracodawca. Dlatego używania odzieży w godzinach pracy nie można uznać za nieodpłatne świadczenie, a skoro tak, to nie można też mówić o powstaniu przychodu po stronie pracownika (zgodnie z art.12 ust. 1 ustawy o PIT).

Źródło: Rzeczpospolita – 19.09.2007 r.