Pierwszy odcinek poświęcony jest osobie, Anthony Melchiorri’ego, który poddaje szczegółowej analizie, bezlitośnie wypunktowując wady, a następnie (do pewnego stopnia) próbuje powalczyć o uzdrowienie sytuacji w rodzinnym hotelu na Long Island w Nowym Jorku.
Jest to trudny, czasem zabawny, a czasem boleśnie powolny proces. W przeciwieństwie do, powiedzmy, restauracji, które są bohaterami programu Restaurant Impossible, w hotelach dzieje się dużo więcej. Gotowanie, sprzątanie, recepcja, portierzy, room service, spa, usługi konsjerskie - hotele są zestawem małych firm stłoczonych w jednym wielkim, wieloaspektowym biznesie.
Trzeba jednakże zdać sobie sprawę z tego, że pomysł zrobienia programu o konkretnym obiekcie w czasie jednej godziny wydaje się po prostu niewykonalny i przysparza powstawanie zabawnych, wręcz śmiesznych sytuacji. Zachodzi też pytanie, w jaki sposób można dokonać zasadniczych zmian w sposobie funkcjonowania hotelu przy takim reżimie czasowym? No chyba, że egzemplifikuje to drugą część nazwy programu – „Impossible” – czyli, „Niemożliwe”.
Oczywiście, Pan Naprawiacz Hotelowy, nie opanował całego rynku usprawniania działalności hotelowej, chyba że zapomnimy o niejakim Gordonie Ramsayu, który również zaplanował swój program o podobnej tematyce. A przecież Gordon Ramsay to już uznana marka, podczas gdy Anthony Melchiorri musi jeszcze przekonać do siebie widzów. ##
W pierwszym odcinku programu widać jednak pozytywne zmiany jakie zaszły w hotelu pod wpływem prowadzącego. Hol został odnowiony (w ciągu zaledwie trzech dni!), głowa rodziny zgadza się delegować część swoich uprawnień na innego członka rodziny, a kelnerzy w restauracji zaczynają rzeczywiście interesować się swoją pracą. Podsumowując, wszystkie konkretne problemy, którymi zajął się Melchiorri zostały pomyślnie rozwiązane.
|