Wyskakuję z taksówki tuż przy moim hotelu w Rzymie, Hotel Isa przy Via Cicerone. Jest godzina 7 rano w niedzielny poranek – najświętszy dzień w najświętszym mieście. Personel składający się z jednego mężczyzny w recepcji Hotel Isa obserwuje moją walkę z walizkami, kiedy przeciskam się przez wąskie drzwi. Pytanie: Dlaczego w Europie wszystko jest takie małe, podczas gdy ludzie są tacy wielcy?
Podaję mu swoje dane. Ma dla mnie mój pokój. Na nieszczęście „Pokój nie jest gotowy”, mówi. „Jest zbyt wcześnie” Próbuję przekonać go rutynowo „Właśnie jestem po 12-godzinnym locie”, ale to nie działa. Wzrusza ramionami, spogląda na zegarek i pokazuje mi, która jest godzina. „Niemożliwe”.
Sugeruje, abym zjadła śniadanie na poddaszu i poczekała, aż mój pokój będzie przygotowany. „On Panią zaprowadzi” mówi, wskazując na pracownika wyglądającego na Filipińczyka, który pojawił się nagle w recepcji. Okazuje się, że rzeczywiście jest Filipińczykiem i jest w hotelu pracownikiem od wszystkiego. Jest portierem, kamerdynerem, osobą wskazującą kwatery, kelnerem, pracownikiem housekeepingu i robi świeże soki z czerwonych pomarańczy i kawę dla gości, każdego rana – czego doświadczyłam osobiście w trakcie moich trzech dni pobytu w tym hotelu.
W Azji, prace te wykonywałoby sześć osób. Pracownik ten przebywał we Włoszech od 10 lat, ożenił się z Włoszką i ma dwoje dzieci. Zapytałam go, czy lubi swoją pracę. Wzruszył ramionami. „Nie mam wyboru.”
W Rzymie, spotkałam się z kelnerami, którzy bardzo chętnie opowiadali swoje historie. W jednej z restauracji, kelner zaczął opowiadać o wyborach, które miały mieć miejsce we Włoszech, w przyszłym tygodniu. „Potrzebne są zmiany, życie staje się niemożliwe, wszystko jest takie drogie.” Miałam wrażenie, że mówi o Singapurze, ale zakładając że nigdy nie był w naszym pięknym mieście, było to wysoce nieprawdopodobne.
Jego syn właśnie się ożenił i przeprowadził się do „bardzo małego, mikroskopijnego” mieszkania. „Czy wie Pani, ile musi płacić miesięcznie? Niemal 1,900 euro. Przecież to czyste szaleństwo.” „A w tej restauracji? Czy wie Pani, jak wysoki jest czynsz? 25,000 euro miesięcznie. To niemożliwe.”
Myślałam, że tylko w Azji ludzie tak chętnie udzielają informacji w sprawach finansowych – no wiecie, na przykład taksówkarz w Kuala Lumpur, który pyta cię ile zarabiasz miesięcznie, albo przyjaciele, którzy wpadli do twojego apartamentu i wypytują o ceny wszystkiego – ale nie, wydaje się, że problemy finansowe są uniwersalnym tematem na całym świecie, w dzisiejszych czasach. Można by również powiedzieć, że w Rzymie, każdy kelner jest tak dobry w opowiadaniu historii, jak włoska opera.
W Berlinie wróciłam do swojego hotelu Kron Prinz pewnego dnia o godzinie 3 nad ranem. Drzwi frontowe zastałam zamknięte. Czując się jak niegrzeczna dziewczynka, która zbyt późno wróciła do domu, zadzwoniłam do drzwi. Otworzył je mężczyzna. Był on również managerem nocnej zmiany, recepcjonistą, operatorem telefonicznym...
Poprosiłam o budzenie na godzinę 6, ponieważ musiałam złapać o godzinie 8 samolot linii Easyjet do Paryża. (Pytanie: Dlaczego, my podróżni, sami sobie to robimy?) Mężczyzna spojrzał na zegarek, następnie popatrzył na mnie i zapytał, „Czy chciałaby Pani taksówkę?” (Najwidoczniej zajmuje się także zamawianiem taksówek).
W Madrycie, w hotelu Novotel Puenta de la Paz, o północy, zdałam sobie sprawę z tego, że będzie mi potrzebna szczoteczka do zębów. Zadzwoniłam na dół do recepcji i zapytałam, czy housekeeping mógłby mi ją przynieść do pokoju. (Starych azjatyckich nawyków trudno się jest pozbyć – jesteśmy przyzwyczajeni, że w hotelu, wszystko dla nas wykonuje jego personel). Głos w słuchawce powiedział, „Jestem tutaj sama, nie mogę opuścić recepcji.” Utyskując, ubrałam się i zeszłam do recepcji. Rzeczywiście, był tam jeden pracownik i załatwiał jedno zameldowanie do hotelu, kiedy zadzwonił telefon. Być może był to ktoś inny, kto potrzebował szczoteczki. Poczekałam w kolejce, jak grzeczna, mała dziewczynka, aby dostać swoją szczoteczkę.
Tak, podróżowanie po Europie ma swoje uroki. Mimo wszystko wyobrażam sobie, że pewnego dnia, kiedy również w Azji wzrosną koszty pracy i trudniej będzie znaleźć odpowiedni personel, hotele w Azji być może pójdą również tą drogą – będzie to czas, kiedy potrzebować będziemy pracowników, takich jak Filipińczyk z Hotel Isa, aby do nas wrócił i pokazał nam, jak to się robi.
Yeoh Siew Hoon
|
